Olağan dışı varlıkların takdim edildiği ve hastanenin bütün cerrahlarınca tartışıldığı Beyin Sinir Cerrahisi Büyük Vaka Takdimi genellikle perşembeleri saat dokuzda yapılırdı. Özel takdim pek seyrek yapılırdı, bütün cerrahlar toparlayabilmek çok güçtü. Ancak şu anda anfi tıklım tıklım doluydu. Sıra sıra beyaz gömlekler ve soluk yüzler, burnunun üstüne düşen gözlüğünü kaldıran Ellis’e bakmaktaydı.
“Bildiğiniz gibi Nöropsikiyatrik Araştırma Bölümü yarın sabah insan üzerinde üçüncü kademeden bir beyin ameliyatı yapacaktır.”
Dinleyicilerden tek bir çıt bile yükselmedi. Janet Ross kapının yanında bir köşede durmuş bakıyordu. Böylesine az bir tepkinin gösterilmiş olması garipti. Ama bir bakıma şaşılacak birşey yoktu bunda. Bütün hastane Noropsikiyatrik Araştırma Bölümünün uzun zamandır üzerinde üçüncü kademe ameliyatı yapılacak bir hasta beklediğini biliyordu.
“Hasta getirildiği zaman soru sormamanızı isteyeceğim”, dedi Ellis. “Çok hassas bir insandır kendisi. Hastalığıda had safhadadır. Kendisini getirmeden önce psikiyatrik geçmişini anlatmayı doğru bulduk. Şimdi doktoru Ross size hastalığın kısa bir özetini verecektir.” Ellis, Ross’a doğru başını eğince, kadın odanın ortasına geldi. Doktor Ross önünde sıra sıra yükselen yüzlere bakınca bir an duraksadı. Janet Ross uzun boylu, şaşırtıcı bir güzelliğe sahip, teni güneş yanığı, kumral bir kadındı. Kendisini fazla kemikli ve iri hissede, daha yumuşak hatlı, daha dişi olmuş olmayı isterdi. Ancak görünüşünün çarpıcı olduğunu biliyor ve şimdi otuz yaşinda, erkeklerin hakimiyeti altında bulunan bir meslekte geçirdiği on yıldan sonra bunu kullanmasını da öğrenmişti.
Ellerini arkasında kavuşturdu. derin bir soluk aldi ve konuşmaya başladı.
“Harold Franklin Benson otuzdört yaşında, boşanmış bir kompüter uzmanı. İki yıl önce Santa Monica yolunda bir otomobil kazası geçirene kadar sağlıklı bir insandı. Kazanın hemen arkasından belirli olmayan bir süre baygın kalmış. Bölge hastanesine kaldırıldıktan sonra ertesi gün sağlam olarak taburcu edilmiş. Altı ay normal dışı hiç birşey olmamış, bu süre sonunda kendini kaybetme olarak nitelediği durumlar belirmeye başlamış.”
“Bu kendini kaybetme birkaç dakika süreli oluyor ve ayda bir kere tekrarlanıyordu.. Nöbetlerin başlayacağı daha önceden duyulan garip ve hoş olmayan kokularla belirleniyordu. Hasta kendine geldiğinde genellikle hiç tanımadığı yerlerde bulunmaktaydı. Hatta birkaç keresinde üstbaşının yırtılmış olması ve yüzünde darbe ve çizik izlerinin bulunması kavga etmiş olduğunu gösteriyordu. Ancak kendisi bu süreler içinde ne olup bittiğini kesinlikle hatırlayamamaktadır.
Dinleyiciler sözün burasında başlarını salladılar. Kendilerine anlatılanı anlıyorlardı. Bu basit bir sara hastalıgı belirtisiydi.
“Hastanın arkadasları kendisine davranışlarının değişmiş olduğunu söylemişler fakat o bu sözlere önem vermemişti .Bu sıralarda, ki asağı yukarı tam bir yıl öncesine rastlar. Benson işinde de çok önemli bir aşama kaydetti. Banson, suni hayat ya da makine zekası konusunda uzmanlaşmış bir bilim adamıdır. Bu çalışması sırasında makinelerin insanlarla rekabete giriştiklerini keşfettiğini ve sonunda makinelerin dünyaya egemen olacaklarına inandığını söylemektedir.”
Dinleyiciler arasında fısıltılar başlamıştı. aralarında bulunan arasinda fisiitilar baslamisti. Hepsi, ozellikle psikiyatrlar bu son sözle ilgilenmişlerdi. Ross, eski hocası Manon’un en üst sırada oturduğunu farketti. Manon başını avuçları içine almıştı. Manon biliyordu.
Benson bu buluşunu arkadaşlarına iletti. Onlar kendisinin bir psikiyatra görünmesini salık verdiler. Bu da Benson’u kızdırdı. Son yıl içinde, makinelerin dünyayı fethetmek için bir komplo kurduklarına kesin bir inanç beslemeye başladı.
“Bundan altı ay önce hastamız, bir uçak makinistini dövmekten sanık olarak polis tarafından yakalandı. Suçu ispat edilemeyerek bir süre sonra serbest bırakıldı. Ancak bu durum Benson’un sinirlerini harap ettiği için psikiyatrik yardım aramak zorunda kalmıştı. Makinisti ölesiye dövenin kendisi olduğuna dair bir şüphe vardı içinde. Bunu kabul edemiyor du, ama şüpheyi de tümüyle yok edemiyordu.
“Dört ay önce, 1970’in kasım ayında Üniversite Hastanesinin Noropsikiyatri Bölümüne başvurdu. Başından aldğı yara, garip kokuların arkasından gelen geçici vahşi ruh hali bulgularına dayanılarak muhtemel psişik belirtilerle seyreden sara teşhisi kondu. NPA Bölümu bildiğiniz gibi ancak organik olarak tedavi edilebilen davranış bozukluklarına sahip hastaları kabul etmektedir.
“Norolojik muayenede anormal bir duruma rastlanmad. Beyin dalgalarında patolojik bir durum yok. Alkol aldıktan sonra tekrarlanan testte anormal bir traseye rastlandı. EEG de, beynin sağ yan bölgesinde bir sara nöbetinin varlığı tesbit edildi. Bu yüzden Benson’a birinci kademe hasta teşhisi konuldu. Psişik belirtilerle seyreden sara teşhisi.”
Janet Ross soluk almak için durakladı.
“Hasta çok zeki bir insan.” diye devam etti sonra. “Hastalığı kendisine açıklandı. Otomobil kazasında beyninin hasar gördüğü ve bunun sonucunda, düşünce nöbeti doğuran bir çeşit saraya tutulduğu anlatıldı. Nöbetler etkisini vucutta değil beyinde yapıyordu. Böylece şidder hareketlerine itilebiliyordu. Hastalığın sık rastlanan bir hastalık olduğu, kontrol edilebildiği anlatıldı. İlaç tedavisine başlandı.”
“Üç ay önce Benson dövme suçuyla tekrar tutuklandı. Dövülen yirmidört yaşındaki kabare dansözü sonradan iddialarını geri aldı. Hastane Benson’un lehinde rapor vermiş.”
“Bundan bir ay kadar önce morladon, p-amino benzadon ve triamilin ilaç denemeleri sona erdirildi. Benson’da hiçbir iyileşme görülmemişti. Böylece artık ikinci kademeye varmıştı. Yani ilaçlara direnen psişik belirti sara. Bundan sonra üçüncü kademe ameliyatı yapılmasına karar verildi. Bugün burada bunu ttışmak üzere toplanmış bulunuyoruz”
Janet Ross yine durakladı.
“Kendisini getirmeden önce şunu da belirtmem gerekir; Dün öğleden sonra bir benzin istasyonunda benzinciye saldırarak adamı ağır bir şekilde dövmüş bulunuyor. Ameliyatı yarın sabah yapılacağından, polis yetkililerini kendisini bize teslim etmeleri için ikna etmiş bulunmaktayız. Ama yinede kanun karşısında, adam dövme suçuyla mahkemeye çıkarılmayı beklemektedir”
Odaya bir sessizlik çöktü. Janet bir an daha durakladıktan sonra Benson’u getirmek üzere dışarı çıktı.
Benson, anfinin dışında, tekerlekli koltuğunda oturmuş bekliyordu. Üzerinde hastanenin verdiği beyaz mavi çizgili bir pijama vardı. Janet Ross’u görünce gülümsedi.
“Günaydın, doktor Ross”
“Günaydın, Harry. Nasılsın?” Janet Ross’da gülümsedi.
Alışılagelmiş bir soruydu bu. Yoksa yıllarca süren psikiyatrik tecrübesi sonunda hastanın neler hissettiğini çok iyi bilirdi. Benson çok heyecanlıydı. Üst dudağı terlemişti, omuzları içeri çekilmişti, elleri kaskatı kesilmişti.
“İyiyim,” dedi. “Çok iyiyim.”
…